Wilmie Lenders

Het werk van Wilmie Lenders roept een soort déjà vu-gevoel op. In de krachtige composities van geupcycled hout zijn de ene keer speelse, pittoreske tafereeltjes te herkennen; een andere keer zorgen kleine details ervoor dat een ritmische, abstracte vlakverdeling toch ineens verrassende associaties oproepen.
Hoe dat kan?
Het zijn de herinneringen aan haar vele reizen die onmiskenbaar een bron van inspiratie voor haar schilderijen en hout-collages vormen. Zo reisde ze van Amerika en Afrika, tot in het hoge noorden van Noorwegen. En ook een langdurig verblijf op Kreta heeft zijn sporen nagelaten in haar werk.

Toch is haar werk géén letterlijk weergave van de vele plekken die ze heeft bezocht. Wilmie draagt als het ware onbewust talloze beelden met zich mee. Op het moment dat ze aan de slag gaat met verf en/of houtresten, dan komen de ‘opgeslagen beelden’ tot leven. Soms zelfs zonder dat ze zichzelf herinnert waar de beelden vandaan komen.

Wilmie’s werk ademt een bijna universele beeldtaal.
En dát is des te bijzonderder, aangezien Wilmie autodidact is! Van beroep is ze namelijk sociaal werker.  Ze is als programmabegeleider 25 jaar werkzaam geweest bij de Centrale Opvang Asielzoekers. Op dat vlak zit ze nu in een overbruggingsfase, waarin nieuwe plannen kunnen rijpen 🙂 . Dus is er des te meer tijd over om met haar beeldend werk aan de slag te gaan.

Bovendien is het werk, net als de maakster zelf, puur en ongecompliceerd. Koppel daaraan het feit dat ze autodidact is, en tezamen verklaart dat misschien wel de wijze waarop haar werk tot stand komt. Niet gehinderd door enige ‘academische kennis en methoden’ heeft ze zich in de loop der jaren een heel eigenzinnige benadering van materialen en thema’s eigen gemaakt.

En dit alles zorgt er dus voor dat het werk van Wilmie zo verrassend vertrouwd en ‘bekend’ aanvoelt. Het déjà vu-gevoel dus.